เหยี่ยวเพเรกริน ( Falco Peregrinus ) ยังเป็นที่รู้จักในฐานะเพเรกริน , และในอดีตเป็นเหยี่ยวเป็ดในทวีปอเมริกาเหนือ , เป็นที่แพร่หลายนกล่าเหยื่อ (Raptor) ในครอบครัว Falconidae ขนาดใหญ่อีกา -sized เหยี่ยวก็มีด้านหลังสีฟ้าสีเทา, สีขาวห้ามอันเดอร์พาร์และหัวสีดำ เพเรกรินมีชื่อเสียงในด้านความเร็วถึง 320 กม. / ชม. (200 ไมล์ต่อชั่วโมง) ในระหว่างการล่าสัตว์ก้ม (ดำน้ำความเร็วสูง), ทำให้เป็นนกที่เร็วที่สุดในโลกเช่นเดียวกับสมาชิกที่เร็วที่สุดของ อาณาจักรสัตว์. ตามรายการโทรทัศน์เนชั่นแนลจีโอกราฟฟิกความเร็วสูงสุดที่วัดได้ของเหยี่ยวเพเรกรินคือ 389 กม. / ชม. (242 ไมล์ต่อชั่วโมง) ในฐานะที่เป็นเรื่องปกติสำหรับนกล่านกกินนกเหยี่ยวเพเรกรินนั้นมีเพศสัมพันธ์ Dimorphicโดยเพศเมียจะมีขนาดใหญ่กว่าเพศชาย จากการศึกษาหนึ่งพบว่ามันมีความเร็วในการประมวลผลทางสายตาที่เร็วที่สุดของสัตว์ใด ๆ ที่ผ่านการทดสอบและสามารถลงทะเบียนการเปลี่ยนแปลงแบบไม่ต่อเนื่องสูงสุด 129 Hz หรือรอบต่อวินาที ภาพยนตร์เป็นชุดของภาพนิ่งที่ฉายบนหน้าจอ ภาพนิ่งเหล่านั้นจำเป็นต้องเปลี่ยนที่ประมาณ 24 เฟรมต่อวินาทีก่อนที่มนุษย์จะเห็นว่าเป็นของเหลวและไม่แยกเป็นภาพบุคคล ภาพยนตร์เรื่องนี้จะต้องมีความสดชื่นที่ 129 เฟรมต่อวินาทีก่อนที่เพเรกรินฟอลคอนจะหยุดกระพริบเห็นภาพนิ่งและเริ่มเห็นการเคลื่อนไหวของของเหลว ช่วงผสมพันธุ์เพเรกรินรวมถึงภูมิภาคที่ดินจากทุนดราอาร์กติกกับเขตร้อน มันสามารถพบได้เกือบทุกที่บนโลกยกเว้นมากบริเวณขั้วโลกภูเขาสูงมากและมากที่สุดในป่าฝนเขตร้อน 

สนับสนุนบทความโดย Lucaclub88

เป็นเวปบาคาร่าออนไลน์ที่ดีที่สุดในสามโลก

ทวีปน้ำแข็งฟรีเพียงที่สำคัญจากที่ที่มันจะหายไปอย่างสิ้นเชิงคือนิวซีแลนด์ นี่เองที่ทำให้มันเป็นแร็พเตอร์ที่แพร่หลายที่สุดในโลก และเป็นหนึ่งในนกสายพันธุ์ที่พบมากที่สุด ในความเป็นจริงนกสายพันธุ์เดียวที่พบในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่ใหญ่กว่านั้นไม่ได้เกิดขึ้นตามธรรมชาติเสมอไป แต่เป็นนกที่ได้รับการแนะนำอย่างกว้างขวางจากมนุษย์ซึ่งในตอนนี้สนับสนุนประชากรเพเรกรินจำนวนมากในรูปแบบของเหยื่อ เพเรกรินเป็นตัวอย่างของสัตว์ป่าในเมืองที่ประสบความสำเร็จอย่างมากโดยใช้ประโยชน์จากอาคารสูงเป็นแหล่งทำรังและมีเหยื่อมากมายเช่นนกพิราบและเป็ด ทั้งชื่อภาษาอังกฤษและวิทยาศาสตร์ของสายพันธุ์นี้หมายถึง "เหยี่ยวพเนจร" หมายถึงนิสัยการอพยพของประชากรภาคเหนือจำนวนมาก ผู้เชี่ยวชาญรู้จัก 17 ถึง 19 ชนิดย่อยซึ่งแตกต่างกันไปในลักษณะและช่วง; ความขัดแย้งมีอยู่ไม่ว่าจะเป็นนกเหยี่ยวบาร์บารีที่โดดเด่นเป็นตัวแทนโดยสองชนิดย่อยของFalco peregrinusหรือเป็นสายพันธุ์ที่แยกจากกัน, F. pelegrinoides. ความแตกต่างของสปีชีส์ทั้งสองนั้นค่อนข้างใหม่ในช่วงเวลาของยุคน้ำแข็งสุดท้ายดังนั้นความแตกต่างทางพันธุกรรมระหว่างพวกเขา (และความแตกต่างในลักษณะที่ปรากฏ) จึงค่อนข้างเล็ก มีความแตกต่างทางพันธุกรรมเพียง 0.6–0.8%  แม้ว่าอาหารของมันจะประกอบไปด้วยนกขนาดกลาง แต่เพเรกรินจะล่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กสัตว์เลื้อยคลานขนาดเล็กหรือแม้แต่แมลงเป็นครั้งคราว

การเข้าถึงวุฒิภาวะทางเพศในเวลาหนึ่งปีมันเป็นคู่ชีวิตและรังในการขูดตามปกติบนขอบหน้าผาหรือในครั้งล่าสุดบนโครงสร้างที่มนุษย์สร้างขึ้นสูง เหยี่ยวเพเรกรินกลายเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธุ์ในหลายพื้นที่เนื่องจากการใช้อย่างแพร่หลายของสารกำจัดศัตรูพืชบางอย่างโดยเฉพาะอย่างยิ่งดีดีที นับตั้งแต่มีการสั่งห้ามดีดีทีตั้งแต่ต้นปี 1970 ประชากรได้ฟื้นตัวขึ้นโดยได้รับการสนับสนุนจากการป้องกันสถานที่ทำรังขนาดใหญ่และเผยแพร่สู่ป่า  เหยี่ยวเพเรกรินเป็นที่นับหน้าถือตาเหยี่ยวนกเนื่องจากความสามารถที่แข็งแกร่งล่า trainability สูงเก่งกาจและความพร้อมผ่านการปรับปรุงพันธุ์เชลย มันมีประสิทธิภาพสำหรับนกทุกชนิดในเกมตั้งแต่เล็กไปจนถึงใหญ่เหยี่ยวเพเรกรินมีความยาวลำตัว 34-58 ซม. (13–23 นิ้ว) และปีกจาก 74 ถึง 120 ซม. (29–47 นิ้ว)  [17]ตัวผู้และตัวเมียมีเครื่องหมายและขนนกที่คล้ายกันแต่ในบรรดานกล่าเหยื่อเพเรกรินฟอลคอนแสดงขนาดพฟิสซึ่มทางเพศโดยผู้หญิงจะมีขนาดใหญ่กว่าตัวผู้ถึง 30% [18]ตัวผู้มีน้ำหนัก 330 ถึง 1,000 กรัม (0.73-2.20 ปอนด์) และตัวเมียที่ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัดนั้นมีน้ำหนัก 700 ถึง 1,500 กรัม (1.5–3.3 ปอนด์) ในสปีชีส์ย่อยส่วนใหญ่เพศชายมีน้ำหนักน้อยกว่า 700 กรัม (1.5 ปอนด์) และเพศเมียมีน้ำหนักมากกว่า 800 กรัม (1.8 ปอนด์) โดยกรณีของเพศเมียมีน้ำหนักมากกว่าเพื่อนผสมพันธุ์ประมาณ 50% ไม่ใช่เรื่องแปลก การวัดเชิงเส้นมาตรฐานของเพเรกรินคือ: คอร์ดปีกมีขนาด 26.5 ถึง 39 ซม. (10.4–15.4 นิ้ว) หางวัดได้ 13 ถึง 19 ซม. (5.1–7.5 นิ้ว) และทาร์ซัสวัดได้ 4.5 ถึง 5.6 ซม. (1.8–2.2 นิ้ว) .  ด้านหลังและปีกที่แหลมยาวของผู้ใหญ่มักจะเป็นสีน้ำเงินดำไปจนถึงสีเทาชนวนด้วยการจำกัดความเข้มที่ไม่ชัด (ดู "ชนิดย่อย" ด้านล่าง ); ปลายปีกมีสีดำ อันเดอร์พาร์ทสีขาวถึงเป็นสนิมจะถูกกันแถบสีน้ำตาลเข้มหรือสีดำที่สะอาด หางมีสีเหมือนด้านหลัง แต่มีแท่งที่บางสะอาดยาวแคบและโค้งมนที่ปลายด้วยปลายสีดำและแถบสีขาวที่ปลายสุด ด้านบนของหัวและ "หนวด" ตามแก้มมีสีดำตัดกันอย่างแหลมคมกับด้านซีดของคอและลำคอสีขาว  Cereเป็นสีเหลืองเช่นเดียวกับเท้าและจะงอยปากและกรงเล็บเป็นสีดำ จะงอยปากด้านบนมีรอยบากใกล้กับปลายการปรับซึ่งช่วยให้ฟอลคอนจะฆ่าเหยื่อโดยการตัดคอลัมน์กระดูกสันหลังที่คอ นกที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะมีบราวน์เนอร์เป็นริ้วมากกว่าที่จะถูกกั้นใต้อันเดอร์พาร์ทและมีซีเรียลสีน้ำเงินอ่อนและวงแหวนวงโคจร 

Link: คลิ๊กที่นี่